ผมลงจากรถเพื่อมาพบกับชุนทาโร่และไซกะที่กำลังขมักเขม้นในการทำสวนอยู่ชุนทาโร่และไซกะที่กำลังปลูกหัวหอมได้ลองให้ผมกินผักที่มีชื่อว่า นาบะนะ ซึ่งมีรสชาติที่แอบเผ็ดอยู่ลึกๆทำให้ผมแปลกใจกับผักชนิดนี้อยู่พอสมควรไทจังกลับมารับผมและได้พาผมมาพบกับต้นซากุระพันปี ซึ่งได้อยู่บริเวณสวยสาธารณะภายในไร่ในวันนี้เหมือนกับมีการจัดกิจกรรมทางศาสนาบางอย่างผู้คนออกกันมาหนาตาคุณป้าใส่ชุดกิโมโนกันสวยงาม

ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่ดีอยู่ไม่น้อยที่จะได้ซึมซับความงามของญี่ปุ่นและผมก็เดินทางกลับมายังบ้าน ซึ่งเหลือเพียงชิกุวะหมาน้อยที่เฝ้าบ้านอยู่เพียงตัวเดียวผมไม่รู้ว่าทุกคนหายไปไหนกันหมดแต่ก็คิดว่าทุกคนก็คงมีธุระของตัวเองในระแวกรอบๆนี้ เทียรี่และยูริกลับมาพร้อมกับอาหารไก่ ซึ่งการให้อาหารไก่ของเราครั้งนี้ก็วุ่นพอสมควรเป็นกิจกรรมเล็กๆที่ทำให้ผมได้แสดงออกและสื่อสารกับทุกคนมากขึ้นและผมก็ได้พบกับมาโฮะ การมาเยือนพิทาระฟาร์มในฐานะไกจินคนหนึ่งทำให้ผมได้เรียนรู้ความรู้สึกบางอย่างที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อนไกจินเป็นภาษาญี่ปุ่น

ซึ่งมีความหมายว่าคนนอกหรือชาวต่างชาติ ซึ่งมีเส้นแบ่งกั้นด้วยชาติกำเนิด ซึ่งการเป็นไกจินของเรานั้นก็ได้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่การเดินทาง ที่พาเราออกจากเซฟโซนของตัวเองทำให้การไปเยือนในหลายๆที่สถานที่ในฐานะไกจินหรือคนนอกได้ก่อตัวขึ้นและเปลี่ยนสมดุลทั้งหมดของผมไปแล้ว ผมล้างหัวมันอยู่กับมาโฮะได้กว่าสองชั่วโมง ซึ่งเป็นเวลามากพอที่เรานั้นได้คุยกันในเรื่องขออิสระที่ตามหา อิสระ ที่ไม่ผูกติดกับสังคมจนในบางครั้งมองดูเป็นจุดดำหรือเรียกว่าแลปกแยก ซึ่งจริงๆแล้วในบางครั้งสิ่งๆนี้ควรจะเรียกว่าเป็นธรรมชาติของผมซะมากกว่า

เธอชี้มาที่รอยสักบนแขนของผมและได้พูดขึ้นว่า คาราสุ ซึ่งภาษาญี่ปุ่นแปลว่าอีกาเธอบอกกับผมว่าคุณเป็นเหมือนคาราสุบนแขนของคุณใช่มั้ยผมยิ้มและพยักหน้าให้เธอเพราะลึกๆในใจผมรู้ว่าผมคือนกกาสีดำตัวหนึ่งที่แปลแยกออกจากนกชนิดอื่นแต่ในความแปลแยกของนกกานั้นก็ยังมีฝูงของพวกมันในที่แห่งไหนสักแห่งเฉกเช่นคนแบบเราในเส้นทางของนักเดินทางผมได้ฟังเรื่องราวจากพี่ยาวจากไซกะพี่เยาซึ่งเป็นเชฟอาหารอยู่ที่เชียงใหม่ในค่ำคืนนี้ไซกะได้พูดถึงเธอไม่หยุดจนผมรู้สึกว่าถาผมกลับไปที่ประเทศไทยคงจะมีสักวันหนึ่งที่ผมจะแวะไปเยี่ยมเยียนพี่เยาที่เชียงใหม่สักครั้ง

สนับสนุนโดย  BK8